" คุณพ่อคะ ทำไมหนูถึงวิ่งไม่เก่งเหมือนเพื่อนคนอื่นหละคะ "
เย็นวันฉันถามคุณพ่อด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อหลายวันก่อนในวิชาพละ ฉันเห็นคะแนนวิชา " กระโดดไกลและวิ่งมาราธอน " รู้สึกตกใจจนเกือบจะเป็นลม เพราะฉันได้ไม่ถึง 70 คะแนนจากคะแนนเต็ม 80
" วอนฮี มาลองฝึกกับพ่อไหมละ"
" ฝึกหรือคะ "
" ใช่สิ คนจะเก่งต้องฝึกฝนอยู่เสมอ "
พอ ได้ยินคำพูดของคุณพ่อแบบนั้น จิตใจของฉันก็รู้สึกฮีกเฮิมขึ้นมาลานทรายที่สนามเด็กเล่นหน้าบ้านไม่มีใคร เล่นสักคน ฉันกางแขนทั้งสองข้างออกและมองตรงไปยังระยะเป้าหมายบนลานทรายอย่างมั่งมั่น เมื่อก้าวขาวิ่ง ฉันสร้างจินตนากาลว่าตัวเองกำลังบินอยู่ แต่เมื่อถึงระยะที่ต้องกระโดดลอยตัวขึ้นฉันกลับทำได้ไม่ดี
จึงตกลงมาก่อนถึงต่ำแหน่งที่กำหนดไว้
" วอนฮี พ่อรู้นะว่าลูกกลัวช่วงเวลาที่ตกลงพื้น ถ้าไม่จำกัดความกลัวนั้นไป ก็ไม่มีทางกระโดดได้ไกลกว่าที่คิดหรอก ลองคิดว่าตัวเองเป็นนกต้องมองท้องฟ้า ไม่ใช่พื้นดิน "
ค่ำคืนที่ดาวฉายแสงระยิบระยับ ฉันจะต้องเป็น " ดาวที่พุ่งทะยาน " สู่ฟากฟ้าตามคำสอนของคุณพ่อให้จงได้
เห็นไหมหละว่ากระโดดได้ไกลกว่ากว่าเมื่อกี้อีก
ฉันมองระยะที่ตัวเองกระโดดข้ามมาซึ่งเป็นระยะที่ไกลกว่าครั้งที่แล้วประมาณ 20 เซนติเมตร
โอ้โห้ ไกลกว่าเดิมต้องเยอะ ลองอีกครั้งดีกว่า
ตอน นี้ฉันมั่นใจมากขึ้น ลานทรายที่เคยคิดว่ากว้างกลับดูเล็กลงไปถนัดตา นั่นอาจเป็นเพราะหัวใจของฉันกล้าหาญมากขึ้นก็เป็นได้ค่ำคืนนั้นฉันฝึกซ้อม กระโดดไกลบนลานทรายอีกหลายสิบครั้ง
ในที่สุดคาบเรียนวิชาพละก็มาถึง เมื่อถึงตาฉัน เพื่อนๆต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่า
" วอนฮี อย่าทำหน้าเครียดขนาดนั้นสิ "
ฉันยืนอยู่ที่จุดปล่อยตัว สีหน้าแสดงความมั่งมั่นสีหน้าเอาจริงเอาจังยิ่งกว่านักกีฬาทีมชาติเสียจน เพื่อนๆตกใจ ปกติแล้ว ถึงฉันหน้าเครียดแค่ไหน ก็ไม่พ้นได้ตำแหน่งที่โหล่ของห้องอยู่ดี ทุกคนก็คิดว่าครั้งนี้คงไม่ต่างกัน
ฉันสูดลมหายใจลึก นับ หนึ่ง สอง สาม แล้วพุ่งตัวจากจุดปล่อยตัวเหมือนลูกธนู เมื่อถึงจุดกระโดดฉันทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ฉันรู้สึกร่างกายลอยได้จริง ๆ
" 2 เมตร 40 เซนติเมตร " 75 คะแนน
75 คะแนนจาก 80 ทำได้ดีจนเหลือเชื่อ เพื่อน ๆต่างกรูเข้ามาหาฉัน
" วอนฮี เธอเรียนนเสริมที่ไหนมาหรือป่าว จู่ ๆทำไมเก่งขึ้นขนาดนี้ "
ฉันอมยิ้มเล็กๆ จะมีใครเชื่อไหมหละว่า คุณพ่อของฉันนี่หละครูฝึกสอนตัวจริง
ตอน .........................
อยู่ระหว่งอู้
